Doğumla ilgili eski kitapları okuduğunuz zaman, doğum hep bir sanat olarak anlatılırdı. Bugünün teknoloji imkanları yoktu. Doktor ve ebelerin tanıları, sadece muayene ve hislere dayanıyordu. Hissetmek önemliydi. Ve sezaryen sadece gerçekten gerekli olduğunda başvurulan bir uygulamaydı.
Ultrason yoktu. Bebeğin pozisyonu elle muayenede anlaşılıyordu. Kardiotokograf denilen bebek kalp atışları ve kasılmalarını yazan monitörü yoktu. Bebek tahta bir alet yardımı ile kulakla dinleniyordu. Kuvözler yoktu. Bebekler ısınması için anne veya yakınının sıcak tenine emanet ediliyordu. Hatta hastaneler yoktu. Kadınlar evin ve sevdiklerinin sıcaklığıyla doğumu karşılıyorlardı.
Her şey daha doğaldı. İnsancıldı. Sıcaktı. Doğumda "sevgi" her şeyin üstündeydi. Dokunmak vardı. Anneler doğuma hep hazırdı. Onlar bebeği için çalışan aktif annelerdi. Doğum onların işiydi. Doğumu başkalarından beklemezlerdi. Anneye saygı vardı. Anneye duyguları ve hissettikleri soruluyordu. Onun yüzüne bakılıyordu. Hareketlerine bakılıyordu. Annenin bu davranışlarından doğumun gidişi hissediliyordu.